νέα τέχνη.5&6 “στη διαπροσωπική έκφραση ο εαυτός εκτίθεται σε κοινόχρηστη γνώση”
Τρίτη, 17/04/07
5. η τέχνη μπορεί τώρα να επιτύχει τη παρουσίαση των διαπροσωπικών σχέσεων
– η τέχνη μετά το δίκτυο θεμελιώνεται στο πλαίσιο των αλληλεπιδράσεων που καθορίζεται απο τις εκφράσεις 2 τουλάχιστον ανθρώπων: η αλληλεπίδραση καλλιτέχνη και θεατή
– η διαφορά με όλη την τέχνη του παρελθόντος είναι ότι η τέχνη του παρελθόντος φάνηκε να ιδρύεται με την υποκειμενική μόνον έκφραση
– όμως, με την έκρηξη που προκαλείται απο την οικειοποίηση και το σφετερισμό των κοινών μέσων επικοινωνίας ανεξέλεγκτα απο την κάθεμιά/καθέναν, ο ορος της καλλιτεχνικης παραγωγης «εκφραση βασισμενη στον εαυτό μονον», είναι πλέον παρωχημενος,
– ούτε ο καλλιτέχνης ούτε ο θεατής δεν έχει τους περιορισμένους ρόλους του παρελθόντος πλέον
– η τέχνη ανοίγεται τώρα με τους νέους όρους του δικτύου, που δεν είναι πλέον οι εαυτικοί & μονο-οπτικοί όροι που συνιστουσαν όλα τα αναπαραστατικα μέσα προ του δικτύου
- — η τέχνη παριστανει τον “τόπο” έτσι όπως αυτός “συστήνεται”, απο όλα τα συστατικά μέρη που παίρνουν μέρος, σε μια διάδραση
- — οι τέχνη-διαδράσεις ορίζουν: και το ποιος θα είναι ο “τόπος” της αναπαράστασης της διάδρασης και αποφασίζουν για την επιλογή των μέσων με τα οποία θα εκφρασθούν οι διάδρασεις και κάνουν κριτική για την ικανότητα των μέσων της διαδραστικής επικοινωνίας
- — στις τέχνη-διαδράσεις, η αναπαραστική μορφή παράγεται απο τη διυποκειμενική χρήση των μέσων και όχι απο την απομόνωση “ενός” υποκειμένου. Απο τη στιγμή που οι συμμετέχοντες οι ιδιοι: και χρησιμοποιούν τα μέσα εκφρασής τους και κάνουν κριτική για αυτά τα μέσα, η αναπαραστατική μορφή παράγεται κυρίως απο τις τροπολογίες της κριτικής τους.
- — η απομονωμένη υποκειμενική έκφραση ξεπερνιέται από τη νεώτερη διαδραστική έκφραση: απ τη στιγμή που το υποκείμενο οικειοποιείται τα κοινά μέσα επικοινωνίας αρχίζει να αναπαριστά τον “εαυτό” του κοινόχρηστα και ανοιχτά, συζητόντας, διαδρόντας με άλλους, χωρίς “άνωθεν” οδηγό – έλεγχο – συμφέρον.
6. με τη διαδραστική χρήση των μέσων μπορεί να αναπαρασταθεί η λειτουργία της έκφρασης
– τόσο ο “καλλιτέχνης” όσο και ο “θεατής” όσο και τα μέσα της δόμησης τους, αναπαριστούνται μέσα από τις τροπολογίες της διαλεκτικής τους επικοινωνίας
–
–
[ πρωτο δημοσιεύτηκε: http://www.idea.org.uk/cfront/workshop/dimos/art_after_the_networks.htm ]
το παραπάνω κείμενο είναι μέρος ενός συνόλου:
https://dromos1.wordpress.com/2007/04/28/newart2000/
@dromos 
Κυριακή, 22/04/07 at 02:14
Η Νέα Λογική της Πολύμορφης Αλληλεπίδρασης…
Η μυθολογική υιοθέτηση μίας ασαφούς, νεφελώδους, προνομιακά ανεξέλεγκτης, εγωιστικής και βολικής για τις αυταπάτες μας (δήθεν) “Υποκει…
Κυριακή, 22/04/07 at 02:28
Δυστυχώς δεν λειτούργησε σωστά το trackback, οπότε δίνω το link και πάλι:
http://omadeon.wordpress.com/2007/04/21/%ce%97-%ce%9d%ce%ad%ce%b1-%ce%9b%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%a0%ce%bf%ce%bb%cf%8d%ce%bc%ce%bf%cf%81%cf%86%ce%b7%cf%82-%ce%91%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bb%ce%b5%cf%80%ce%af%ce%b4/
Πέμπτη, 26/04/07 at 01:44
(…ο ορος της καλλιτεχνικης παραγωγης «εκφραση βασισμενη στον εαυτό μονον», είναι πλέον παρωχημενος,…)
Τέχνη είναι να ανοίγεσαι (?)
:?
Είναι σαφές τι δεν είναι τέχνη;
Πέμπτη, 26/04/07 at 15:40
έχουμε αποδεχτεί μετα τον καντ 3 εκφράσεις
– υποκειμενική έκφραση – τέχνη
– κοινωνική έκφραση – γραπτοι και άγραπτοι νόμοι, πολιτισμός, ηθική
– αντικειμενική έκφραση – επιστήμη
η τέχνη, αυτοπροσδιορίζεται με τα έργα τέχνης. Ο καθένας οργανώνει κάποιες έννοιες για το τι είναι τέχνη, απο τα έργα τέχνης που έχει ζήσει. Κανείς όμως δεν έχει ζήσει όλα τα έργα τέχνης που δημοσιοποιουνται στα αρχεία έργων, χώρια που υπάρχουν και έργα «αγνωστα» στους καταλόγους. Και καθένας αναγνωρίζει πως ο καθένας άλλος οργανώνει τίς προσωπικές του έννοιες για το τι είναι τέχνη. Σε ένα υψηλώτερο επιπεδο απο τη προσωπική άποψη, μπορούμε να θεωρήσουμε οργανωμένες ομαδοποιήσεις των προσωπικών εννοιων. Και αυτές οι υψηλώτερες οργανώσεις εννοιών εκφράζουν εξ ίσου αποσπασματικές θέσεις.
Η υποκειμενική έκφραση «τέχνη» παρίσταται απο όλο αυτό το ανοιχτό σύστημα των υποκειμενικών εκφράσεων για το τί είναι τέχνη.
Το παραπάνω, βέβαια, ήταν ακόμη μία υποκειμενική έκφραση για το τι είναι τέχνη.
——-
Η «αισθητική» είναι η φιλοσοφική θεώρηση για την υποκειμενική έκφραση, για την τέχνη. Η αισθητική δεν είναι τέχνη αλλά η φιλοσοφική συζήτηση που αναφερεται σε οργανώσεις έργων, για το τί είναι τέχνη.
——-
για το αν «τέχνη είναι να ανοίγεσαι» προτιμώ να μην απαντήσω ευθέως «ναι ή όχι» αλλά να αναφερθώ σε έννοια κάποιου άλλου: σ’ αυτό που είπε ο J. Johns (καλλιτέχνης pop art) «οτιδήποτε μπορεί να είναι τέχνη»
Παρασκευή, 27/04/07 at 01:27
Καταπληκτικές απαντήσεις σε αδέξιες ερωτήσεις. Επειδή όμως η άγνοιά μου συνοδεύεται από μπόλικο θράσος συνεχίζω…
Αν “οτιδήποτε μπορεί να είναι τέχνη”, τότε τι είναι αυτό που καθιστά αυτό το οτιδήποτε από «εν δυνάμει» σε …«εν ενεργεία» τέχνη;
Η ματιά; Η ανά-γνωση; Η ανα-παραγωγή; Η ανα-παράσταση;
Σκέφτομαι πως ίσως ένα έργο τέχνης είναι δρόμος που για να τον αναγνωρίσουμε σαν τέτοιο πρέπει (με κάποιο τρόπο) να τον περπατήσουμε;
Σκέφτομαι πως ίσως αυτή η πρόταση, τελικά, μπορεί να μη σημαίνει και τίποτε ή μπορεί να επικυρώνει το “οτιδήποτε μπορεί να είναι τέχνη”.
Αναρωτιέμαι πως διαφοροποιείται ο «ποιητής» από τον «πολίτη» ή τον «επιστήμονα».
Ξαναδιαβάζοντας προηγούμενό σου link
(http://web.auth.gr/virtualschool/2.1/TheoryResearch/Enjeu.htm)
συμπεραίνω:
Η τέχνη,
-δεν μιμείται, δεν αντανακλά την πραγματικότητα. Την σημασιοδοτεί.
-δεν έχει πρόθεση να εξοικειώσει με αυτό που δεν είναι οικείο. Αποκαλύπτει νέες όψεις της «οικείας» πραγματικότητας (την «ανοικειώνει») διευρύνοντας την αντίληψη.
– δεν χρησιμοποιεί μηχανισμούς για να εξυπηρετήσει σκοπιμότητες / για να στηρίξει «πραγματικότητες». Ερευνά και εκθέτει τους μηχανισμούς με τους οποίους εξυπηρετούνται σκοπιμότητες / στηρίζονται «πραγματικότητες».
Δεν ξέρω αν αυτό που περιέγραψα με τα πιο πάνω αφορούν πράγματι την τέχνη.
Καταλαβαίνω ότι ο πειρασμός να αναζητήσω «επιστημονικές» απαντήσεις για την τέχνη είναι μεγάλος.
Μήπως όμως μόνο η «τέχνη» μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό της; Αν ναι, τότε ο μόνος τρόπος να μιλήσει κανείς για τέχνη είναι κάνοντας τέχνη. Αν όχι, τότε αυτό μάλλον θα σημαίνει ότι η τέχνη δεν είναι «αυτεξούσια» αλλά εξηγείται, πηγάζει, αναλύεται, περιέχεται σε (από) κάτι άλλο ισχυρότερο από αυτήν.
Παρασκευή, 27/04/07 at 02:42
ναι, μόνο μέσω της τέχνης μπορούμε να οργανώσουμε έννοιες γιά τη τέχνη. Οι συζητήσεις για την τέχνη, δεν είναι τέχνη, όπως οι συζητήσεις για τη μουσική δεν είναι μουσική. Η ζωγραφική όμως που αναφέρεται στη μουσική κάνει τέχνη. Ο κινηματογράφος που παριστά ένα γραφείο εφορίας, είναι τέχνη. Ακριβώς μόνο κάνοντας τέχνη παράγεται τέχνη.Τώρα, το «κάνω» τέχνη, μπορεί να παραχθεί με πάρα πολλούς τρόπους, όχι άπειρους, αλλά πάρα πολλους. Το οτι μόνο κάνοντας τέχνη μπορούμε να μιλήσουμε μετά, για τη τέχνη, δείχνει τον αυτοπροσδιορισμό = την αυτονομία της τέχνης, όπως κατ αναλογία το ίδιο ισχύει /για την αυτονομία της επιστημονικής σκέψης, /και για την αυτονομία των κοινωνικών συσχετισμών και δράσεων.
η αυτονομία, συνίσταται στο ότι μόνο μέσα απο την ίδια την αναπαραγωγή της ίδιας της καλλιτεχνικής πρακτικής συλλαμβάνονται και οι συνθήκες της τέχνης και τα περιεχόμενα που παριστάνει η τέχνη. Τα περιεχόμενα αυτα μπορεί να έιναι η τέχνη η ίδια, η κοινωνία, η επιστήμη. Κάνοντας τέχνη παράγεται και ο εαυτός της και οι άλλες εκφράσεις.
Η υποκειμενική έκφραση, όταν αυτοπροσδιορίζεται, συνιστά την απελευθερωτική δύναμη του αυτόνομου ανθρώπου. Όταν δεν εκφράζει εντολές, δεν αναπαριστά ιδέες
Κυριακή, 20/05/07 at 01:36
…εννοείται ότι με το «εργαλεία» αναφέρομαι στο εργαλείο …
Παρασκευή, 25/05/07 at 16:01
να απελευθερώνεται από τα ίδια του τα τέλματα που πέφτει εν αγνοία του
γεια σου άλληλε:)
πολυ σύντομες θα είναι οι απαντήσεις μου που θα σου δώσω παρακάτω, γιατί νομίζω πως με αυτό που ετοιμάζω για παρακάτω, ισως και να σου απαντώ κάπως καλύτερα.
κατ αρχάς σε όλα τα έργα κείμενα και αναλύσεις, προσπαθώ να δείξω αυτά που «ζω» με τη διαδραστική έκφραση. Αυτή την έκφραση ήδη την ζούμε και αποτυπώνεται τέλεια σε ολο το πλήθος των προσωπικών δημοσιοποιημένων εκφράσεων στο δικτυο. Και ξαναλέω, των προσωπικών και όχι και τόσο αυτων των εκφράσεων που εξυπηρετούν ρόλους αλλωνών, «αποσιωπόντας το οτι εκτελούν ρόλους άλλων». Ρόλοι οπως ειναι επαγγελματικοί, κοινωνικοί και αντικειμενικοί.
———————————–
1. – Από τι απελευθερώνει τον αυτόνομο(;) άνθρωπο η απελευθερωτική δύναμή του;
η τέχνη απελευθερώνει τον άνθρωπο απο την ίδια του την κατάληξη. Απο τα ίδια του τα τέλματα που πέφτει εν αγνοία του. Ο πόνος, η αδυναμία, το τέλος, το αδιέξοδο, η αλλοτρίωση, το βάραθρο, το αίσθημα ακύρωσης, για τη τέχνη είναι πάντα τα υλικά για να ξεκινήσει η αναγέννηση. Οχι μια μικρή στιγμιαία αναγέννηση οσο κρατάει το έργο, κατι σαν χάπι, σαν παραισθησσιογόνο, οπως διδάσκεται απ τα ΜΜΕ. Αλλά μια αναγέννηση προς τα μπροστά στη ζωή, ένα μάθημα ζωής που να λειτουργεί για πάντα, ακόμη κι οταν αυτή η αναγέννηση ξεπεραστει απο μιαν άλλη.
—————————-
2. – Σε τι αναφέρεσαι όταν μιλάς για αυτόνομο άνθρωπο;
αυτονομία, ο καλυτερος ορισμός στον καστοριάδη, περίπου λεει: να φαντάζομαι ανεξάρτητα. Δηλαδή: οχι εξαρτημένα.
—————————-
3. – Τι συμβαίνει με την υποκειμενική έκφραση όταν εκφράζει εντολές ή όταν αναπαριστά ιδέες;
καταστέλεται η αυτονομία! Απο τις αυτοκαταστολές που υποβάλω τον εαυτό μου ενάντια στη θέληση μου, οδηγούμαι στη θλίψη, να ζώ τις δικές μου επιθυμίες μόνο μέσα στον εαυτό μου … να μην τις εκφράζω προς τα έξω. Κι για να αναπαριστώ άλλων ιδέες και εντολες, να αναγκάζομαι να κατασκευάζω χίλιους δυο λόγους για να εναντιώνομαι στη δική μου θέληση. Να καταστέλω μέχρι να φτάσω να ζήσω μέσα στην απάθεια. Δηλαδή μέχρι να φτάσω να πολεμάω τις επιθυμίες μου μέσα μου, ακριβώς στη στιγμή που τις νιώθω να θελουν να ξεδιπλωθούν. «Με» καταστέλω εκτελόντας σκέψεις αλλότριες. Και επιβιώνω μέσα σ αυτή την καταστολή μου, ζώντας εθισμένος με τον εαυτό μου. Αυτό είναι το τέλος.
Αν αρχίσω όμως να εξιστορώ διαδραστικά τι «μου» κάνω, αποδεχόμενος τόν άλλον, αρχίζω να ανακαλύπτω ένα νέο τρόπο έκφρασης. Να ζω τη χαρά κι όχι την αυτο-εγκατάλειψη. Χωρίς να διαφεύγω, ζόντας μεσ τη κόλαση, να ζω τη χαρά μέσα στον κόσμο. Να διαχερίζομαι μεσ την αλλότητα μου, τις καταστολές μου, τις ιδέες μου, με στόχο να με φέρνω να ζώ τη χαρά, … εκει αρχίζει ο δρόμος της αναγέννησης «μου».
Απ τη τέχνη ξέρω, πως η μεγάλη θλίψη, μπορει να μετατρέπεται στη μεγάλη χαρά. Σκέψη, ο άνθρωπος είναι σκέψη, που ζεί και στο πάθος. (δεν είπα λογική σκέψη)
—————————
3. – Όταν λες
«Κάνοντας τέχνη παράγεται και ο εαυτός της και οι άλλες (κοινωνία, επιστήμη) εκφράσεις.»
δεν έρχεται αυτό σε αντίφαση με «την αυτονομία της επιστημονικής σκέψης, και …την αυτονομία των κοινωνικών συσχετισμών»;
οι περι τη τέχνη κανουν τεχνη. Οι περι την επιστήμη κάνουν επιστήμη. Οι περι της κοινωνίας κάνουν νόμους σχετικά με την κοινωνία.
Ο περι τη τέχνη, μπορεί κάνει να τέχνη εκφράζοντας έργα και για τη τέχνη αλλά και για τις σχέσεις της με την επιστήμη ή και τους νόμους.
Ο επιστήμονας κάνοντας επιστήμη συζητά με επιστημονική δεοντολογία και για την επιστήμη του, αλλά και για τη τέχνη και για τους νόμους.
Οι πολιτικοι κανονιζουν νόμους δρόντας πολιτικά μεσα στη κοινωνία, αναφερόμενοι στην κοινωνία ως δράσεις αλλά και στη τέχνη και στην επιστήμη.