το δίκτυο κάνει οικείο ο,τι βόλευε νάναι ονειρικό

με αφορμή το κείμενο που δημοσιεύεται στο http://synas2006.blogspot.com/2007/04/blogging-real-thing.html
με τίτλο «Blogging: the real thing»

… «Ο πρώτος έρωτας, που τρεμοσβήνει. Η απομυθοποίηση.
Οι μάσκες της ποιητικότητας, που σιγά-σιγά πέφτουν… κι αρχίζουμε να πασαλειβόμαστε μάσκες ομορφιάς… Όπως πάντα… » …

—————————–
Η ψυχή στα δίκτυα δεν είναι όπως την παρέστησαν οι ρομαντικοί.
Όσο ξεδιπλώνεται, δημοσιοποιείται, διαβάζεται, κι απαντάμε στο «μέσα», [σαν ναρκωτικό όπως λεει ο ‘preza_tv’ στα σχόλια του παραπάνω ποστ], τόσο αυτό που λέγαμε «ο κόσμος μας», οι πλατείες μας, η γλωσσα, οι κοινωνικοί θεσμοι, η ιστορία, καί οι ρόλοι της προσωπικότητας καί των εκφράσεων τις νιώθουμε, ξένα σώματα, ξένα πρόσωπα. Αυτή η διαφορά με τους παλιώτερους , το να νιώθουμε ξένα ρόλους, πρόσωπα, νόμους, γλώσσες, δρόμους, το ανοικείο, είναι το ιστορικό ευχάριστο του παρόντος μας.
Όλα όσα θα τα θέλαμε οικεία εμφανίζονται περιστάσεις διαμάχης, διαφορών, προστριβών.

[φωτογραφία: έξω απο το Κουβαρά, Αττική]

Όσο δημοσιοποιόντας και μοιράζοντας το μέσα, ξεδιπλώνεται η επικοινωνία, τόσο εμφανίζεται οτι αυτά που νίωθαμε όταν σε μοναχική σιωπή σαν μαγεμένα οικεία, τελικά είναι τόποι στημένοι με τη διαλεκτική μέχρι και λυσσαλέων καμια φορά διαφορών.
Η μοναχική έκφραση χωρίς προθέσεις ανταλλαγής, διηγήματα περίπατοι ή και διαμονές στη γλώσσα, την ιστορία, τα δικαστήρια, τη πόλη, τη βιογραφία, παράγουν την οικειότητα, τη ζεστασιά για όλα όσα τρέφουν αυτά τα μοναχικά όνειρα και τους εφιάλτες. Πεσιμισμός, η αισθητική των ονείρων. Με τα όνειρα γίνεται οικείο και γλυκό αυτό που δενγίνεται ή έπαψε να είναι συνδιαχειρίσιμο απο δράσεις δημόσιας συζήτησης. Και ανάποδα, με τη συστηματική προβολή της ζεστασιάς και της οικειότητας για τους προέτοιμους ρόλους, καταχωνιάζονται οι προθέσεις για την δημοσιοποίηση των διαφορών και προωθείται η μοναχικότητα του ονείρου και της νοσταλγίας .

Η δημοσιοποίηση με στόχο την ανταλλαγή της γνώμης, οι θερμοκρασίες της ανταλλαγής, παράγουν ένα αίσθημα κρύου και ανοικείου, κάνουν τους τόπους μεσ τους οποίους ζούμε να φαίνονται όπως πράγματι μας είναι: ξένοι. Τα δωμάτια είναι γεμάτα μόνον όταν στήνονται απο τις δράσεις. Όταν δεν στήνονται απο διαμάχες και απο διαφορές πράγματι είναι κενά.
Ανταλλάσοντας δημόσια γνώση νιώθουμε τελείως διαφορετικά απ όσα ξέραμε και περιμέναμε να νιώθουμε. Όσο απ τη συζήτηση ξεδιπλώνονται συζητήσεις για κοινά πράγματα, τόσο τα κοινά χάνουν την μοναχική οικειότητα τους, απομακρύνονται απ τη νοσταλγία. Η χαρά βρίσκεται στη δημοσιοποίηση, στή πράξη που κάνουν τα ζωντανά σώματα, στη δουλειά της δημοσιοποίησης, συζητόντας για τα ξένα ρούχα των ρόλων, των νόμων των παραδόσεων και της γλώσσας. Είναι όλα ανοιχτά να τα ξεδιπλώσουμε γιά διερευνηση, κριτική και διαχείριση –

στο http://synas2006.blogspot.com/2007/04/blogging-real-thing.html γράφει:
… «Νοιώθω μια διάχυτη αμηχανία,
ένα «Και τώρα;»,
μια ζάλη κι ένα χασμουρητό…

Σαν το πάρτι να τελειώνει…

Δεν είναι βέβαια έτσι.» …

Η δημοσιοποίηση για παραγωγή κοινόχρηστης γνώσης, είναι η χαρά.
Η έκ-φραση, η έκ-θεση που δημοσιοποιείται για/πρός κάποιους αποδέκτες, ή έκφραση όπως κι ο,τι κι αν, παράγει τη χαρά. Και που επιτέλους, η προσωπική έκφραση δεν είναι όπως ήταν παλιώτερα: εκ-θεση των μοναχικών ονείρων μου με τη γλώσσα, την ιστορία, τους ρόλους κλπ.
Η σχέση μου -αλληλεπίδραση με άλλους για τη κοινόχρηστη γνώση-, παράγει την αξία χρήσης του πολιτισμού: τους ζωντανούς τόπους από και για τις διαφορετικές απόψεις.